Anna Margrét: „Sá vegkantinn rifna frá malbikinu“

Anna Margrét Háldanardóttir var á akstri austan Hvolsvallar þegar skjálftinn varð. Þetta er hennar saga.

Var á ferðalagi austur frá RVK til Klausturs þennan dag, á Cheeroky jeppa með tjaldvagn aftan í, til að heimsækja föður minn og fara í stangveiði. Stoppuðum og nærðum okkur á Hvolsvelli og stuttu eftir að við lögðum aftur af stað reið sá stóri yfir. Við vorum á leið yfir brú og allt í einu segir bóndinn að sennilega er sprungið dekk, svo bara uhh nei varla sprungið á öllum! En við rásuðum á brúnni og sáum að bílar hafa stöðvast beggja vegna brúarinnar, fólk komið út úr bílunum jafnvel og fórnaði höndum. Þá er mér litið til hliðar en þar voru girðingastaurar út í á og þeir sveifluðust eins og rúðuþurrkur, þá áttaði ég mig og sagði þetta vera jarðskjálfta! Yfir brúna komumst við loksins og er ég steig út úr bílnum sé ég vegkantinn rifna frá malbikinu langa leið. Þá lít ég tilbaka til Hvolsvallar, sé mastrið stóra og bara púff, dökkan reyk lagði frá því...

Fólk kom að okkur og ath hvort allt væri í lagi og sögðu okkur heppin að hafa ekki farið útaf brúnni, svo tæpt var það víst. Í því fæ ég símtal frá yngstu dótturinn að heiman og sagði að stór jarðskjálfti hafi komið, og velt stóru styttunni í stofuglugganum um koll en hún brotnaði ekki, einnig sá hún sprungur myndast. Svo eftir að allt er gengið yfir og við búin að ná áttum héldum við leið okkar áfram. Svakaleg sjón að sjá ummerkin undir Eyjafjöllum, stór björg og grjót um allan veg og langt niður fyrir.... Ljóslifandi minning og tilfinning að vera svona ósjálfbjarga á brúnni að reyna að halda bíl og vagni á brúnni og komast yfir, það voru viss átök.

Kv. AMH