Guðmundur: Áttaði sig fljótt á að þetta væri Suðurlandsskjálfti

Guðmundur Pálsson var staddur á Selfossi þegar skjálftinn reið yfir. Þetta er hans saga.

Ég var staddur í íbúð systur minnar Sigríðar Pálsdóttur sem þá var Vallholt 20, efri hæð í tvíbýli á Selfossi. Ég var þar ásamt syni hennar Páli Sigurðssyni og einhverjum fleirum úr stórfjölskyldunni í kaffiboði í tilefni dagsins. Sigríður var þó ekki sjálf heima akkúrat þá, var í vitjun sem ljósmóðir. Ég man óljóst hverjir fleiri voru en við vorum ekki svo mörg. Ég man óljóst eftir drununum sem á undan koma jarðskjálftum en ég man vel þegar húsið fór að hristast og fann mjög fljótt að þetta var sá stærsti skjálfti sem ég persónulega hafði fundið fyrir. Fram að þessu fannst mér allir skjálftar spennandi. Ég fann fyrst fyrir litlum jarðskjálfta þegar ég var um 10 ára (árið 1978) á æskuheimili mínu Litlu-Sandvík í Flóa. Þá hafði verið mjög rólegt fram að því en við þennan skjálfta var strax farið að tala um suðurlandsskjálftana sem kæmu á um 100 ára fresti. Frá þessum degi upplifði ég alla smáskjálfta með andakt og svolítið spennandi en kveið því kannski stundum örlítið að þeir væru etv. undanfari suðurlandsskjálfta. Þegar nálgaðist árið 2000 voru skjálftarnir tíðari og jafnvel stærri en venjulega. Þegar svo þessi skjálfti kom á þessari mögnuðu dagsetningu 17. júní árið 2000 upplifði ég hann svona: þetta var hliðar hreyfing fram og til baka - ekki harkaleg. Sáralítið svona upp og niður hreyfing eins og manni fannst upplifa þá áður. Greinilega svo miklu meiri hreyfing en ég hafði fundið fyrir áður og stóð lengur yfir. Ég var þess vegna mjög fljótt (á meðan að á jarðskjálftanum stóð) sannfærður um að hér væri suðurlandsskjálfta um að ræða, en að upptökin væru frekar langt frá (var búin að læra um S og P bylgjur í jarðfræðiáfanga í FSu.) Nánast ekkert datt úr hillum þarna í Vallholtinu og það hrikti ekki mikið í húsinu sem er greinlega vel byggt steinhús. En við vorum öll þarna í smá sjokki og vorum að spá hvort að þetta gæti raunverulega hafið verið suðurlandsskjálfti. Þá tók þessi magnaða bið eftir að heyra um þetta í útvarpinu. En ekkert kom fyrr en í útvarpsfréttunum 20 mín seinna. Rás 1 var í gangi og vinalegt útvarpserindi - einhver karl (eða kona) að tala sem passaði engan vegin við ástandið sem þarna hafði skyndilega skapast. Svo kl. 16:00 kom loks þægileg og skörp rödd Brodda Broddasonar sem útskýrði allt smátt og smátt um það sem gerst hafði. Á eftir, næstu stundir og daga, hlustaði maður og sá fréttir um að þetta var raunverulega suðurlandsskjálfti. Manni þótti miður hvað sum hús fóru illa í skjálftanum nálægt Hellu þar sem upptökin voru, en feginn að engin slys urðu á fólki. Ekki fann ég persónulega fyrir meiri hræðslu við skjálfta eftir þennan skjálfta eða þann skjálfta sem kom nokkrum dögum seinna. Ég var eiginlega feginn að hafa ekki misst af þeim. Einn vinur minn nýlega fluttur til Reykjavíkur en átti sitt æskuheimili í Hveragerði var staddur í Reykjavík þegar skjálftinn reið yfir. Honum fannst hann hafa misst af miklu að hafa ekki verið staddur á suðulandsundirlendinu þennan þjóðhátíðardag. Sem sagt, þetta var eftirminnilegur atburður sem hristi vel upp í manni - maður fékk andrenalínkikk út úr honum - en hafði á mig persónulega engar erfiðar andlegar afleiðingar.