Hildur Kristín: Veltu fyrir sér hvort Katla væri byrjuð að gjósa.

Hildur Kristín Hilmarsdóttir var stödd í Vík í Mýrdal þegar skjálftinn varð. Þetta er hennar saga.

Ég starfaði við kennslu í Vík árið 2000. Að venju var hátíð í Leikskálum á þjóðhátíðardaginn. Meðal skemmtiatriða voru fjölmörg söngatriði frá nemendum grunnskólans. Dætur mínar, tvíburasystur, þær eldri þá 13 ára og yngra settið 7 ára tóku þátt saman og biðu spenntar eftir að röðin kæmi að þeim. Loks voru þær kallaðar upp, stjúpfaðir þeirra búinn að stilla sér upp við vegg með videoupptökuvél til að mynda minningarnar. Stelpurnar voru rétt að byrja atriði sitt þegar skjálftinn reið yfir. Þær áttuðu sig engan veginn á hvað væri að ske en skyndilega snéru áhorfendur sér frá sviðinu og byrjuðu að ganga út úr Leikskálum. Bæði þær og stjúpinn sem skyndilega fór að vagga með upptökuvélina héldu að hreyfing þeirra stafaði af spennu og stressi. Það sem mér fannst merkilegt þegar ég kom út voru íbúar Víkur sem stóðu rólegir í hópum fyrir utan og biðu eftir „Reyni löggu“. Vangaveltur voru um hvort Katla væri byrjuð að gjósa en Reynir kæmi og léti vita hvort ætti að byrja rýmingu. Sem aðkomumanneskja búandi í Vík þá sá maður sterkt hvað Mýrdælingar voru vanir vánni sem fylgir því að búa í nálægð Kötlu. Ég upplifði skjálftann bara sem meðalskjálfta en það hefur eflaust áhrif í skjálftum að Vík er byggð á sandi. Í þessu tilviki væri hægt að segja: Á sandi byggði forsjáll maður hús.