Magnús Halldórsson: Sá hrossin hlaupa skelfingu lostin.

Magnús Halldórsson var búsettur að Velli II í Rangárþingi eystra þegar skjálftarnir urðu árið 2000. Þetta er hans saga.

Því miður misstum við hjónin af fyrri skjálftanum, þann 17. júní, en náðum þeim seinni, sem varð að mig minnir þann 21. júní. Við hjón vorum þá bæði sofnuð og sváfum vært. Húsið okkar sem við höfðum byggt þremur árum fyrr var með óvenjulegri klæðningu, þ.e. upphengjur úr blikki voru hafðar til að halda uppi sérstakri steinklæðningu sem raðað var upp á króka. Við fyrri skjálftann varð hvað mesta tjón hjá okkur, af nokkrum bæjum í svonefndum Vallarkrók. Þar voru í þá tíð tveir bæiir að Velli, tveir bæir á Árgilsstöðum, í Markaskarði voru tvö heimili. Aðallega varð skaði í fyrri skjálfta þegar glerdót og postulín hentist út úr skápum. Steypt útihús sprungu nokkuð, en okkar hús nýlegt varð ekki fyrir skaða, utan að óverulegur vatnsleki varð. Í seinni skjálftanum sem varð að næturlagi, vöknuðum við þegar dómadagshávaði hófst, steinklæðningin skrölti utan á húsinu, þannig að okkur datt í hug að húsið væri að hrynja. Kona mín greip mig heljartökum í sinni angist, ég varð að rífa mig lausan, þegar róaðist, enda langaði mig að sjá viðbrögð hjá hrossum. En hrossin voru á hólfi sem vel sást frá húsinu. þegar ég komst að stofuglugganum sá ég hvar öll hrossin hlupu skelfingu lostin í þéttan hnapp og stóðu dágóða stund saman og raunar nokkuð lengi. Ekki hefði ég viljað missa af þessari reynslu, en kona mín var á öðru máli. Ólíklegt má teljast að slíkir skjálftar komi í bráð.