María: „Sá stærðar björg rifna upp grjóthrun stefna á barnahóp“

María Játvarðsdóttir var stödd í Vestmannaeyjum þegar skjálftinn varð. Þetta er hennar saga.

Jarðskjálftinn 17. júní 2000. Þennan dag var ég í Vestmannaeyjum á stúlknamóti í knattspyrnu ásamt stórum hópi frá Breiðabliki. Þetta voru um 100 stúlkur ásamt ca 12 fararstjórum og þjálfurum og einnig fylgdi stór hópur foreldra. Minn flokkur fór að spranga eftir hádegið og vorum þar góða stund. Þarna voru 36 stúlkur ásamt fjórum fararstjórum. Við vorum búnar að spranga um half fjögur og lögðum þá af stað heim í skóla gangandi. Við ákváðum að ganga frekar eftir grasinu undir fjallinu frekar en eftir götunni. Eins og venja er teygðist á hópnum, nokkrar stúlkur voru komnar talsvert á undan, ég var ásamt öðrum fararstjóra með nokkrum stúlkum komin nokkuð áleiðis en tveir fararstjórar ráku lestina ásamt tæplega þrjátíu stúlkum. Við erum í djúpum samræðum þegar ég sé skyndilega jörðina bylgjast á móti mér. Ég tók um ennið og hugsaði: ég er komin með æxli við heilann. Um leið heyri ég drunur og lít upp og sé mökk efst í hlíðinni og þar rifna upp stærðar björg og steinar og byrja að rúlla niður hlíðina og stefna á stelpuhópinn sem þar gekk. Ég er alin upp undir fjallshlíð og veit hve grjóthrun er hættulegt. Ég hljóp á móti stelpunum og öskraði eins hátt og ég gat: Stelpur hlaupa, hlaupa. Þær hlupu og hlupu, sumar bakvið síló sem þarna var en aðrar komust undan. Engin meiddist. Ein hruflaði sig á hné er hún datt. Við söfnuðum þeim saman, töldum hópinn. Nokkrar höfðu farið á undan og voru þær hræddar um okkur sem á eftir komum því þær sáu grjóthrunið. Þegar við komum upp í skóla einbeittum við okkur að því að láta allar stelpurnar hringja heim og láta vita af sér. Róuðum þær sem voru hræddar. Margir sem þarna voru voru óttaslegnir og vildu komast heim. Einum fararstjóranum datt í hug að segja að við værum heppin að vera í skólanum, hann væri byggður eftir eldgosið og væri sérstaklega sterklega byggður til að þola jarðhræringar. Það var gott fyrir alla að heyra það. Seinna um daginn hitti ég fararstjóra úr öðrum hópi Breiðabliks. Sá hópur var á leið í bátsferð þar sem siglt er inn í helli og leikið á flautu þegar jarðskjálftinn reið yfir. Báturinn átti að fara að stað 15:45 en skipstjórinn tafðist eitthvað og komst ekki af stað fyrr en 5 mínútum seinna. Þegar hann siglir að hellismunnanum sér hann mikið grjóthrun á sjónum fyrir framan bátinn og nær að beygja frá. Ef hann hefði farið af stað á áætluðum tíma hefði grjóthrunið lent á bátnum sem var með 30 stelpur innanborðs. Þar hefði farið illa. Það voru úrvinda börn og foreldrar sem sigldu heim daginn eftir.