Ólöf Sara: Hljóp til að vernda litla bróður

Ólöf Sara Garðarsdóttir var 12 ára og stödd á Hvolsvelli þegar skjálftarnir urðu. Þetta er hennar saga.

Ég var 12 ára gömul þann 17. júní árið 2000. 17. júní á þessum tíma var í minningunni haldinn töluðvert hátíðlegri en gengur og gerist í dag. Ef ég man rétt byrjaði þessi þjóðhátíðardagur eins aðrir þjóðhátíðardagar á þessum tíma á víðavangshlaupi úti á íþróttavelli þar sem flestir krakkarnir í þorpinu tóku þátt. Eftir hádegið var okkur systkinunum svo skellt í betri fötin með 17. júní fána í hönd og skundað var í skrúðgöngu þar sem þorpsbúar bæði ungir sem aldnir, sameinuðust á þessum merka degi. Að lokinni skrúðgöngu var svo mikill spenningur hjá okkur krökkunum að fá að fara í sjoppurnar og kaupa 17. júní nammi og gasblöðrur eins og við kölluðum þær. Dagurinn var svo að venju haldinn hátíðlegur niður við félagsheimilið Hvol, þar sem bæjarbúar úr skrúðgöngunni söfnuðust saman. Sólin skein og að vana voru grillaðar pylsur og seldar fyrir utan félagsheimilið. Mamma var svo að sjá um kaffisölu í Hvoli ásamt öðrum konum og bað hún mig um að fara heim að sækja skál sem vantaði fyrir kaffiveitingarnar og átti ég að taka litla bróður minn með mér. Hann var 8 árum yngri en ég eða aðeins 4 ára gamall. Við fjölskyldan bjuggum í timburhúsi við Njálsgerði 2 á Hvolsvelli og ef ég man rétt þá stytti ég mér leið inn í húsið með því að fara inn um svalahurðina í gegnum baklóðina, sem snýr út að íþróttavellinum. Þegar inn um stofuna er komið tekur við stórt hol í miðju húsinu þar sem bróðir minn sat og lék sér á meðan ég fór inn í eldhús að finna það sem ég átti að sækja. Allt í einu byrjar allt að hristast, húsið skelfur og það fyrsta sem ég man er gráturinn í bróður mínum sem situr á gólfinu inni á holi og öskrar af skelfingu. Ég hleyp að honum og sat þarna í grúfu á gólfinu með bróður minn í fanginu hágrátandi og held honum þéttingsfast að mér. Ég heyri a.m.k. glerskálina inni í eldhúsi detta í gólfið og brotna, mögulega eitthvað eitt eða tvennt í viðbót sem ég man ekki hvað var, ásamt einhverju brothljóði innan úr sjónvarpsstofu. Annan eins hristing hafði ég ekki upplifað og aldrei jarðskjálfta yfir höfuð og fattaði ekki strax hvað var að gerast en áttaði mig svo á því að þetta væri jarðskjálfti. Ég hafði ekki hugmynd um að maður ætti að hlaupa út í svona tilfelli svo mér fannst ég öruggust að sitja þarna á miðju gólfinu í grúfu. Ég man ekki hversu hrædd ég var eða hvort ég öskraði eða ekki þar sem ég hugsa að umhyggja við litla bróður minn hafi tekið yfir allar tilfinningar. Þegar sjálftinn var yfirstaðinn og ég farin að líta að húsmunum birtist pabbi fyrir framan okkur en hann hafði verið úti að mála húsið að framanverðu. Hann rak upp undrandi andlit og var svo hissa að sjá okkur þarna inni í húsinu og segir ; ,,Hva, þið hér" en þá héllt hann að sjálfsögðu að við værum ennþá á hátíðarhöldunum með mömmu niður við Hvol. Ekki man ég hversu margir húsmunir duttu í gólfið en þeir voru að ég held ekki svo margir. Heppnin var með okkur í timburhúsinu að ekki var annað en glerskálin í eldhúsinu sem brotnaði ásamt peru úr lampa sem hafði dottið í gólfið inni í stofu. Mamma var svo mætt innan skamms. Meira frá þessum degi man ég ekki. Þegar eftirskjálftinn svokallaði kom sem ef ég man rétt sem var um kl. 01:00 nóttina á eftir var ég sofandi og fann því ekki fyrir skjálftanum. Pabbi kom inn til að ath. hvort ekki væri allt í lagi.